Neden böyle oluyor ki?Arctic Monkeys'in ilk albümü "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" harikaydı. Tüm ödülleri topladılar falan filan. Çok sevdik, beğendik, sürekli dinledik, her yerde çaldık falan filan. 2. albümü dört gözle bekledik ve yaklaşık 3 haftadır da sürekli dinliyoruz.
İlk albümün 2. cd'si gibi birşey var elimizde sanıyoruz. En başta pek bir değişiklik yok. Yine aynı güzellikte ritmler, hoş hikayeler ve hiphop özentisi vokaller duyduklarımız. Ama farklı birşeyler daha var. İlk şarkılarda Arctic Monkeys bildiğimiz maymunlar ama "Only Ones Who Know" itibariyle farklı birşeyler olmaya başlıyor. "Do Me a Favour" yine bildik şeyleri hatırlatırken daha sonrasında "This House Is a Circus" geliyor ki bu çocuklardan çıkan en sağlam şarkı olduğunu düşünmeye başladım. Dolu dolu. "If You Were There, Beware" de harika bir melodiye sahip. Kısacası sonu çok güzel bitiyor albümün. Özellikle "505" de onlardan çıkan en iyi slow şarkı belki de. Bu şarkıya en sonda tekrar değinicem çünkü çok güzel bir sürprizi barındırıyor.
Kısacası Arctic Monkeys büyümüş, serpilmiş. Ama nedense bütün olarak ilk albümün tadını alamadım. Daha çok dinledikçe alışır mıyım bilmiyorum. Hiçbirşey değişmeseydi beğenir miydim? Sanmıyorum. Neyiz biz? Tüketici:) Fight Club felsefesine girmeden susucam. Paniğe kapılmayın.
505'deki güzel sürprize geçelim; Şarkı çok güzel bir klavye girişi ile başlıyor. Ah ama bu ses çok tanıdık. The Good The Bad And The Ugly geldi mi aklınıza? Direkt oradan alıntı bir sample. Göstererek anlatabilinecek cinsten. Buyurun(ÖNEMLİ NOT: Eğer henüz filmi izlemediyseniz 30. saniyeden sonra kapatmanızı ve bir an önce filmi izlemenizi öneririm)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder