2004'te kanada'da çıkardıkları "grab that gun" albümleri ingilizler tarafından keşfedilip şubat ayında tekrar yayınlanınca sesleri bize kadar geldi. haliyle yeni bir gruptan bahsederken the smiths, the cure ve joy division'ın adı geçiyorsa dikkat edilmesi gereken bir grupla karşı karşıya olduğumuzu düşünmek yerinde bir davranış olur diye düşünüp albümü dinledim.
daha ilk şarkı "brother"ın 6. saniyesinde gitar ilk notasını vurduğu anda johnny marr göz önüne geliveriyor ve geri kalan 3.55 dk boyunca da ordan hiç ayrılmıyor. katie sketch şarkıyı söylemeye başladığında ise kararsızlık had safhaya ulaşıyor; acaba morrissey mi yoksa ian curtis mi? bunu düşünürken bir bakmışız ki şarkı bitivermiş. ama o da ne? başlayan şarkının adına bir bakar mısınız; steven smith. bunu farkedince eğer terbiyeniz müsade ediyorsa "oha", etmiyorsa "yuh" diyerek geçiştiriyorsunuz. bu andan sonra ilk yaptığım şey diğer şarkıların adlarına bakmak oldu ve açıkçası gözlerim "robert's cure" ya da "ian's sudden dead" gibi bişeyler aradı. bu anda 6 numaralı şarkı "a sudden dead"in tamamen tesadüf olduğunu düşünmem benim iyimserliğimdir.
albümün tamamı tempolu şarkılardan oluşuyor. fakat o kadar tekdüze bir tempo ki bir süre sonra şarkının birinin bitip diğerinin başlaması pek birşey ifade etmemeye başlıyor. ilerleyen şarkılarda gitarlarda the cure tınıları da duyulmaya başlandığında işin tadı açıkçası kaçıyor.
aslında şarkılar tek tek düşünülürse hiç kötü bir iş yaptıkları söylenemez. şarkılar çok iyi şeyleri andırıyor ama ucuz taklitlerin ne kadar dayanıklı olabileceği göz önüne alındığında birkaç ay sonra hiçbirisini hatırlamayacağına emin oluyor insan. hiç kuşkusuz ne kadar the smiths'e, joy division'a ve de the cure'a benzeseler de albüm asla onların herhangi bir albümlerinin verdiği tada ulaşamıyor. nedenini de "kendilerinden pek bişey katmamış olmaları" olarak söylersem sanırım yanılmamış olurum. kimbilir belki de sadece önyargıyla dinlemiş olabilirim. siz de dinleyiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder