Gece 03.10-03.30 arası izmir yolunda otobüste yazılmış bir yazı bu.Otobüste an itibariyle uyumadığını gördüğüm benim dışımda 2 kişi daha var. İçerisi haliyle karanlık ve el feneri anahtarlığı ışığında yazıyorum. Kulağımda tahmin edeceğiniz üzere The Good The Bad And The Queen var. Başta söylemeliyim ki yazarken dinlemek hiç hoş değil. Etrafa bakınmayı tercih ederdim ama napalım başladım bir kere. Peki bunları neden söyledim? Bu albümün dinlendiği ortama göre değişik yorumlar alabileceğini keşfettim de ondan.
Damon Albarn demiş ya "Parklife'dan beri yaptığım en Londralı albüm oldu" diye, şimdi burada oturup ahkam kesmek vardı albümün şurası Londra'nın şu özelliğine burası da bu özelliğine benziyor diye. Şimdilik hayal. Boşverdik. Ama şunu söyleyebilirim ki albüm İstanbul'lu bir albüm değil. Karmaşadan kalabalıktan uzak sessiz, sakin fakat olabildiğince karamsar.
Tony Allen'ın davulu ve Damon Albarn'un vokali üzerine kurulmuş şarkılar. Herhangi bir bas ya da gitar solosu dikkat çekmiyor. Simon Tong ve Paul Simonon çok hoş ve çeşitli samplelarla atmosfer yaratmaktan sorumlu. Zaten Graham Coxon sonrasında Blur konserlerinde de kendilerine eşlik eden Simon Tong'un The Verve'deki görevi de tam olarak buydu. Albümü dinleyince ne kadar iyi bir seçim olduğunu anlayacaksınız.
Aslında Blur'ün The Clash'in ve The Verve'ün karışımının çok daha kıpır kıpır olmasını beklerken hepsinin tarzının dışında naif bir albüm. yaşlandılar mı acaba? Neyse. Aslında birazcık son Blur albümü "Think Tank"i hatırlatmıyor değil.
Etrafınızda bakınacak çok şey varken dinlemenin keyfini tarif edemem, arka plan müziği olarak tarif edicem ve yolculuklarda önericem. Ama illaki önericem. Böyle önemli adamları birlikte dinlemenin zevki bir başka. Duyduğunuz her sesin ne kadar önemli birisi tarafından çıkartıldığını bilince "bu sesi burada beğenmedim" diyemiyorsunuz, "herhalde ben anlayamadım" diyorsunuz. Eh bu da iyi bir kazanç aslında.
The Good The Bad And The Queen - Kingdom Of Doom
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder