Gece'yi daha önce Rock'n Coke'ta izlemiştim sadece. Güzeldi. Kısa bir performanstı festival mantığı dahilinde. Zaman kısıtlı olduğunda hem seyirci hem de grup daha bir heyecanlı oluyor muhtemelen, hadi eğlenelim zamanımız az. Ama bar konserlerinde gece sizin, buyurun gösterin gücünüzü. Şimdi şuradan başlayayım ki Bronx'ta bir tuhaflık var ama ne olduğunu henüz anlayamadım. Aslında sahnenin önünün dar olmasıymış gibi geliyor ama emin değilim neyse. Ses düzeni mi kötüdür nedir bilemedim. Gece'nin sahnesi vasattı malesef. Ama seyirciden kaynaklı olması da çok muhtemel. Ben şarkıların hepsini söyleyen kimseleri görmedim -ki dengi grupların konserlerinde böyle bir "sorun" olmuyor. Grubun canlanmasına engel olan durumun bu olduğunu düşündüm konser boyunca. Sonra da bunun grubun bir strateji hatasından dolayı olduğunu düşündüm. Her ne kadar sahne performansın muhteşem de olsa, konser sayın azsa eğer kulaktan kulağa "Gece'nin sahnesi çok iyiymiş" söylemlerinin artma ihtimali olmaz. Herhangi bir grubun konser sayısının artması da İstanbul için pek mümkün değil ama. Bu konuda da acaip bir sıkıntı var İstanbul'da. Bunu daha sonra anlatırım. Strokes coverlamaları çok hoşuma gitti, konser biraz daha uzun sürseydi daha bir hoş olabilirdi, eski türkçe şarkıları yeniden ısıtıp bize sunan her gruba kızıyorum. Ama bir de şu açıdan bakalım ki oradan çıkıp Peyote'de Replikas konserine gittim, çok çok çok büyük bir kalabalık vardı, herkes şarkıları bağıra çağıra söylüyordu, ama 5dk bile dayanamadım. Bu kadar yeter sanırım.
Fotoğraf çekmedim nedense pardon. Ay bi de şey, Koray Candemir ayağıma tekme attı. Bu kadar.
165mb efendim. İndirirken sabırlar dilerim.
_543x768.jpg)
Şarkı listelerini vermeyeceğim. Hepsi elime geçince videolarının linklerini veririm. Şimdilik Atrocity Exhibition'la idare edin Hemi'nin yüklediklerinden. Çok mu kaba olmaya başladım? 
Ben soundcheck sırasında "Sound of Music"lerine tav olmuştum ama bize klavyesiz bir "Love Will Tear Us Apart" çaldılar ki orada olmak lazımdı. En eğlenceli andı benim için. Amma ve lakin siz "A Means to an End"le idare edin şimdilik. Terbiyesizleştim de bi de.
Bir ara içerideki herkesin hopladığına ses masasından şahit oldum. Böylesini ilk kez gördüm Peyote'de itiraf ediyorum. Bir de sürpriz yaptılar ama ne olduğunu söylemem. Merak edin. Utanmaz da oldum.
Konserlerinden temposuzdular. Ama şarkı seçimlerinden dolayı o da. Sinan ve Yiğit'e Merve Yerebakan basta eşlik etti onu da belirtelim. "No Love Lost"ları çok eğlenceliydi yazalım not olarak ve "New Dawn Fades videosu az sonra sizinle. sevgiler ve öpücükler". Şımardım da iyice.
Konser öncesi 3D ile kulis önünde konuşabildik. Önce oradan başlayayım. Hiçbir zorluk olmadan yanına gittik ve konuştuk. Heyecandan bişey diyemedim tabi. Neyse. Beklediğimden daha ilgili ve mütevazıydı. Şaştım. Ayrıca konser sırasında dans etti, sey,rc,yle konuştu. Biraz değişmiş sanki.
Çok fazla yeni şarkı çaldılar. Çok sayıda beklediğim şarkıyı çalmadılar. Çift davul çok dikkat çekiciydi. Sahnede 3D ve Daddy G'nin oturdukları set falan vardı. Işık şovu gerçekten etkiliyiciydi. Herkese vermişler veriştirmişler daha sonradan okuduğumuz kadarıyla. Konser anında arkadaki yazıları takip edebilmek mümkün değildi.
Horace Andy yine onlarla beraber gelmiş. Horace amcayı görmek çok güzel. Adını hatırlayamadığım beyaz giysili abladan hoşlanmadım sadece. Malesef sesini duyamadık. Ses demişken ses problemi vardı gerçekten parkormanda. 2 defa şarkının ortasında ses gitti ki 3D konser sonunda eminim birilerini bu yüzden fena şekilde haşlamıştır.
Eleştiri; sahne çok karanlıktı. Kimsenin yüzünü göremedik. 
Sahneye çıktıktan sonra "Merhaba biz Stereophonics'iz" diye bir tanıtım cümlesi kurma ihtiyacı hissettiler. Zaten gerekliydi de sanırım zira sahne önüne doğru giderken ben bile bikaç kişinin grubun adını bilmediğine kulak misafiri oldum. Düşünsenize öncesindeki Duman konseri bile daha kalabalıktı.
Travis için ne söyleyeceğimi de bilmiyorum. Konser çok güzeldi. Önceleri biraz tedirginmiş gibi başladılar. Ama seyircimiz de gerçekten çok iyiymiş. Hemen hemen tüm şarkılar hep birlikte söylendi. Başta gitarist Andy Dunlop olmak üzere (en yakınımdaki oydu, belki o yüzden öyle gibi geldi) tüm elemanlar da sonradan açıldı. (Andy'nin yeşil-beyaz Celtic atkısı da gözden kaçmadı) (Andy havlusunu fırlattı, kardeşim kaptı, eve giderken düşürmüşüm ama. Çok pisti)
Fran Healy belki de seyircinin iyiliğinden sözleri bile karıştırdı ara sıra. Konser ilerledikçe mutlu oldukları belliydi. Fran'in seyirciyi gösterip Andy'yle gülüştüklerini gördüm. Basçı Dougie'ye biraz uzak kaldım, mimiklerini görmeyi çok istiyordum onun. 
Biri yeni single J.Smith (world premier olarak çalıyoruz dediler) olmak üzere (Fran bunun için dedi ki britanyada telefon rehberini açınca en çok rastlayacağınız isim) 4 yeni şarkı çaldılar. Konser performansı rock'n roll tarzı olan şarkılardı. Kayıtlarda neyle karşılaşırız görücez.
Arka taraflarda rengarenk şemsiyeler falan açılmış ama sahneye konsantre olduğumdan ben farkında değildim. Bizim seyircimize de aferin Travis'e de aferin. Harika konserdi. Belki de izlediğim en iyi konserdi. Bugüne kadar izlediğim en iyi konser olarak 2003 Massive Attack konserini söylüyordum. Travis bu ödülümü Massive Attack'ten 2 haftalığına mı aldı meraktayım.
Sahneye ilk olarak 
Albüm hazırlıklarındaki 
Albüm kayıtlarından alıp getirdiğim bir isim de 
Araştırmalarıma göre (heheh herşeyi araştırdığıma emin olabilirsiniz) gecenin en ilgiyle beklenen ismi 
Sahnede yeni grup var ama yüzler tanıdığımız yüzler. DANdadaDAN üyeleri Berke Can Özcan, Feryin Kaya ve Burak Irmak'ın proje grubu durumundaki yeni grubu 123(kimine göre yüzyirmiüç, kimine göre birikiüç bu arada grubun adı. Grup üyeleri bile grup adında ayrılıyorlar). Aslında eski işlerine devam ediyorlar da diyebiliriz. Elektronik altyapılarla destekli ambiyans müziği yapıyorlar. DANdadaDAN'ın çoğu zaman hakim olduğu sertlikten oldukça uzak, hatta Feryin'in deyimiyle sakin sakin takıldıkları bir müzik yapıyorlar. Özellikle Berke'nin çok sevdiği kuzey müziğine yaklaşım var. Eh zaten bu da Oslo gecesiydi. Vokalleri de Berke yapıyor. Bilgisayarları sahnede görmek o kadar da hoşuma gitmiyor ama yapılan iş gayet iyi. Sahnede herşey çok güzel yani. Ama yine de biraz içim buruldu. 
Dağıldıkları söyleniyordu. Biraz oturup konuşulunca sahneye çıkmaya karar vermişler. Deerhoof'un ön grubu olarak çıktıkları konserin sonuna yetişebilmiştim daha önce. Dinlemeyi çok istiyordum ama aksilikler bunu pek de mümkün kılmadı. Önce bilgisayarlarında sorun oldu, sonra baslarında problem çıktı. Ara verilip sorunlar çözülmeye çalışıldı ama başarısız olundu. Kısa bir konser oldu bu yüzden. Dinamik tarzları gerçekten çok iyi. Özellikle gitar tonları çok hoşuma gitti. Sorunlu sahneye rağmen iyi olduklarını gösterdiler. Sıkıcı değiller. Tam bir performans izleyemeden konuşmak zor aslında. Bir daha görebilecek miyiz bekleyelim bakalım.
